Miodrag Jovanović (autor)
Kao novi kulturni model, barok je različit od dotadašnjeg otomanskog kulturnog modela. Prvo se uočava kod srpskih narodnih prvaka i crkvenih poglavara, a zatim i u drugim delovima duhovnog, kulturnog i umetničkog života. Kulturno-istorijske promene koje su usledile nakon austrijsko-turskih ratova i Velike seobe 1690. godine, nosila je crkvena organizacija, kao vodeća duhovna snaga Srba u Habzburškoj monarhiji. Ideja verske obnove putem obrazovanja bila je opšte mesto reformi svih crkava u periodu baroka. U središte reformi postavljeno je jačanje autoriteta verskog polavara, koji je ujedno bio i politički predvodnik nacije.Građanstvo
je želelo promene i razlike ugledajući se na srednjoevropsku baroknu kulturu u kojoj se kretalo i živelo. Ukus obogaćenog gradskog stanovništva bio je jedan od snažnih elemenata koji je uticao na razvoj celokupne barokne kulture, kao i slikarstva. Taj ukus bio je određen željom da se prihvati novo i da se raskine sa tradicijom. Bežeći od zatvorenih oblika prethodne epohe, arhitekte i vajari tražili su nove dimenzije izraza i stvarali raskošna dela, prepuna scenskih inovacija i pokreta. U potragama za novim efektima u tretmanu boje i prostora, slikari su i dalje interpretirali religiozne sadržaje, ali novine su unosili i u pejzaž, portret, kao i u interpretaciju prirode.
Zaharija Orfelin, Teodor Kračun, Hristofor Žefarović i drugi veliki majstori srpskog baroka pokušavali su da održe sklad između sadržine i forme. Stvarali su dela istančana, kitnjasta i bogata u umetničkom izrazu. Sa druge strane, originalna po svojim idejama i obuhvaćena osećanjima koja su mogla da izazovu zadovoljstvo i ushićenost tog doba.
Ostali naslovi koji sadrže ključne reči: Barok
Ostali naslovi iz oblasti: Istorija umetnosti
Izdavač: Dereta; 2012; Tvrd povez; latinica; 23x18 cm; 73 str.; 978-86-7346-875-4;
