Onore de Balzak (fr. Honoré de Balzac) (Tur, 20. maj 1799 - Pariz, 17. avgust 1850) je francuski romanopisac koji se smatra začetnikom realizma.
Balzakova porodica prelazi da živi u Pariz 1814. godine. Njegovo pohađanje Pravnog fakulteta u Parizu poklapa se sa početkom francuske restauracije. Ulazio je u različite poslovne poduhvate koji su mu umesto zarade donosili samo gubitke i dugove. Propao je u poslu sa slovolivnicom i štamparijom. Posle tog finansijskoj sloma dugovi će ga pratiti čitav život.
Svom prezimenu je dodao plemićko de 1830. godine. Od tada se potpisuje sa Onore de Balzak.
Poljska plemkinja, Evelina Hanska, sa svog imanja u Verhovnji, u Ukrajini, započinje prepisku sa Balzakom 1832. godine. Iz prepiske sa zagonetnom "Strankinjom" koja se divi Balzakovim delima, razvija se obostrana ljubav. Sa gospođom Hanskom sastaje se najpre u Švajcarskoj, zatim u Beču i Petrogradu. Nakon što je postala udovica 1842. godine, gospođa Hanska odbija ruku Balzaka. Sa njom će putovati po Nemačkoj, Francuskoj, Holandiji i Belgiji. Venčaće se sa gospođom Hanskom 1850. godine u Berdičevu, u Ukrajini.
Bio je predsednik Društva književnika. Dva puta se kandidovao za Francusku akademiju. Prvi put (1839.) je povukao kandidaturu u korist Vikotora Igoa, a drugom prilikom (1849.) dobija samo dva glasa.
"Ljudska komedija" (La Comédie humaine) zajednički je naziv za njegove romane, međusobno povezane, u kojima nastoji da pruži sliku o svom vremenu, društvenim i istorijskim, filozofskim kretanjima, da prikaže život svih društvenih klasa i slojeva, da osvetli tajne čovekove psihe. Balzak je prvi upotrebio mehanizam vraćanja istih likova kroz svoje knjige kako bi izrazio jedinstvo društva koje slika. U predgovoru «Ljudske komedije» (objavljen 1842. godine) naglašava da će to biti istorija koju su zaboravili toliki istoričari, istorija naravi. Predvideo je da «Ljudska komedija» sadrži 137 dela, ali je stigao da napiše 91 delo. Tom broju se mogu dodati još tri romana koje nije predvideo prvobitnim planom. U broj od 94 dela ne ulaze «Golicave priče» ni Balzakovi mladalački romani napisani pre 1829. godine. U svom Katalogu dela koja će sadržati «Ljudska komedija», Balzak predviđa sledeću podelu:
- Prvi deo: Studije naravi, razvrstane po temama u šest grupa:
1. Prizori iz privatnog života (Čiča Gorio),
2. Prizori iz provincijskog života (Evgenija Grande, Izgubljene iluzije),
3. Prizori iz pariskog života (Sjaj i beda kurtizana, Rođaka Beta, Rođak Pons),
4. Prizori iz političkog života (Poslanik iz Arsija),
5. Prizori iz vojničkog života (Šuani),
6. Prizori iz seoskog života (Ljiljan u dolu).
- Drugi deo: Filozofske studije – Šagrinska koža, Traganje za apsolutnim.
- Treći deo: Analitičke studije sadrže samo jedno delo koje nije roman već ogled «Fiziologija braka»
Iz želje za novcem i slavom pisao je ono šta je smatrao popularnim, i čime bi mogao da privuče širi krug čitalaca. Često je pisao i po 16 sati dnevno uz pomoć svijeće i kafe ne bi li što prije objavio svoje djelo. Ovakvo pisanje rezultovalo je time da većina njegovih djela daje utisak nedovršenosti i neurednosti, ima greške u tekstu, a pojedini djelovi su površni ili nedovršeni.
Iako je odrastao daleko od Pariza Balzak je dosta vezan za ovaj grad. Svoja najbolja djela je napisao u Parizu ili o Parizu.
Onore de Balzak i Gistav Flober imali su veliki uticaj na kasnije realističare i naturaliste: Gi de Mopasan, Karl Hajsmans, i u Engleskoj Džordž Eliot.
