Istorija jednoga života

ivota počinje opisom Hiršfeldovog detinjstva u Poljskoj, gde je rano razvio interesovanje za nauku i medicinu. Prelazak u odraslo doba obeležen je njegovim obrazovanjem, u kojem se ističu značajna istraživanja u oblasti imunologije i transfuziologije. Hiršfeld je bio jedan od pionira u proučavanju krvnih grupa, a njegovi nalazi imali su revolucionarni uticaj na medicinsku praksu, posebno u oblasti transfuzije krvi.
Tokom Prvog svetskog rata, Hiršfeld je došao u Srbiju kao deo međunarodnog medicinskog tima. U Valjevskoj bolnici aktivno je radio na lečenju ranjenika i suzbijanju epidemija, pokazujući izuzetnu humanost i stručnost. Učestvovao je u povlačenju preko Albanije sa srpskom vojskom, jednim od najtežih podviga u istoriji ratovanja, a zatim nastavio svoj rad na Solunskom frontu, gde je značajno doprineo medicinskoj podršci savezničkim snagama. Njegova saradnja sa srpskim lekarima i borba protiv tifusa ostavili su trajan pečat u istoriji srpske medicine.
Nakon rata, Hiršfeld se vratio naučnom radu, nastavljajući svoja istraživanja i doprinoseći razvoju medicine. Tragične događaje Drugog svetskog rata, u kojima je kao Jevrejin bio izložen nacističkom progonu, opisao je sa dubokom emotivnošću. Njegovi opisi života u getu, gubitka porodice i patnji predstavljaju važan dokument o stradanju i otporu. Uprkos svemu, nastavio je da se bavi naukom i borbom za čovečnost.
Poslednje poglavlje donosi opis poraza nacističkih snaga u Poljskoj i oslobođenja njegove domovine. Hiršfeld piše o povratku u naučnu zajednicu i obnovi života nakon strahota rata. Uprkos ogromnim ličnim gubicima, nastavio je da se bavi naukom, doprinoseći razvoju medicine i ostavljajući nepokolebljivu veru u važnost ljudske solidarnosti i znanja.