Keln, 14. septembra 1486. – Grenobl, 18. februara 1535., bio je nemački kabalista, okultista, astrolog, alhemičar, lekar, diplomata i filozof. U svojim delima žestoko je kritikovao sholastiku i crkvene dogme, zbog čega je proglašen jeretikom, a knjige su mu zabranjene.
Okultna filozofija Hajnriha Kornelija Agripe spada u red najznačajnijih dela renesansne epohe koje se bavi ritualnom magijom i njenim odnosom prema religiji. Prva knjiga je štampana u Parizu, Kelnu i Antverpenu 1531. godine, a celokupno trotomno delo objavljeno je u Kelnu, 1533. godine.
U prvoj knjizi Agripa obrazlaže ono što naziva Prirodnom magijom i tu raspravlja o četiri elementa (zemlja, vazduh, voda i vatra), te o divinaciji, planetama i njihovim hermetičkim korespondentima. Druga knjiga bavi se Nebeskom magijom koja uključuje gematriju, brojeve, kabalu, pentagrame, geomantijske oblike, anđeosko pismo, astrologiju, talismane, magijske kvadrate i planetarne pečate. Treća knjiga posvećena je Obrednoj ili Božanskoj magiji koja obuhvata platonizam, kabalistiku, zle duhove i demone, božanska imena i pečate duhova.
Ovo delo je u duhu ostalih dela hermetičke filozofije renesansne epohe, ali i onih pređašnjih. Zapravo, Agripino tumačenje magije slično je tumačenjima Marsilija Fićina, Pika dela Mirandole i Johana Rojčlina – u smislu sinteze magije i religije, pri čemu se naročita pažnja pridaje istraživanju prirode.
Kao što je već rečeno, suma okultnog i magijskog mišljenja je Agripino najznačajnije delo, koje razrešava problem skepticizma u saznavanju najviše istine. Ukratko, Agripa se zalaže za sintetički pristup magiji pomoću koje se priroda kombinuje sa nebeskom i božanskom korišćenjem novoplatoničke filozofije, pri čemu se uobičajna primena prirodne magije na neki način afirmiše kroz oblik natprirodne magije, čije poreklo se nalazi u Bogu. Ovom postavkom se, po Agripi, razrešavaju svi epistemološki problemi, koji vrhune u skepticizmu.
Okultna filozofija je izvršila ogroman uticaj na potonje mislioce ovog usmerenja, kao što su Đordano Bruno i Džon Di, ali je, sa usponom naučnog mišljenja, prokažena na zalasku takozvane epohe Okultne renesanse.
Keln, 14. septembra 1486. – Grenobl, 18. februara 1535., bio je nemački kabalista, okultista, astrolog, alhemičar, lekar, diplomata i filozof. U svojim delima žestoko je kritikovao sholastiku i crkvene dogme, zbog čega je proglašen jeretikom, a knjige su mu zabranjene.
Potomak drevne plemićke porodice iz Netshajma u današnjoj Belgiji. Rodio se u Kelnu gde je 1499. godine diplomirao na tamošnjem univerzitetu. Smatra se da je verovatno tokom studiranja razvio interesovanje za okultizam. Posle studija, započeo je vojnu karijeru u službi nemačko-rimskog cara Maksimilijana I Habzburškog (1486—1519), stekavši viteški čin zbog zasluga u borbi. Oko 1505. putovao je u Francusku gde je neko vreme bio učenik Johana fon Trithajma, okultnog autora, koga je upoznao u Parizu oko 1507. godine i uz kojeg je Agripa razvio interes za okultne nauke i magiju čemu je posvetio veći deo života. U Parizu se, između ostalog bavio alhemijskim eksperimentima, a veruje se i da je tamo osnovao prvo od brojnih tajnih društava kakve je kasnije utemeljio širom Evrope. Neko vreme proveo je i u Španiji da bi 1509. godine predavao na univerzitetu Dole u Francuskoj gde su ga monasi proglasili kao jeretika zbog predavanja Rojhlinovog dela De Verbo Mirifico, zbog čega se vrato vojnoj karijeri i otputovao na diplomatsku misiju u Englesku. Do 1510. godine završio je prvu verziju svog najznačajnijeg dela Okultna filozofija, koje je od tada tajno kružilo u rukopisnom obliku, da bi bilo objavljeno tek dvadeset godina kasnije u bitno proširenom izdanju.
Tokom boravka u Italiji 1511—1518. godine u službi cara, upoznao se s humanističkom kulturom koja je bila pod jakim uticajem neoplatonističkih, hermetičkih i kabalističkih radova.
Godine 1518. vratio se na sever Evrope i nastanio se u Mecu, gde je radio kao pravni savetnik. Tu je nastavio da se bavi alhemijskim istraživanjima. Kasnije je otišao u Ženevu (1521—1523), pa u Frajburg (1523—1524), gde je radio kao lekar. Godine 1524. otišao je u Lion kako bi prihvatio službu lekarskog pomoćnika Luize Savojske, majke francuskog kralja Fransoa Prvog. U Francuskoj je ostao do 1528. godine, kada se odselio u Antverpen, gde mu je sledeće godine preminula supruga. U Holandiji je stekao naklonost regentkinje Margarete Austrijske koja ga je imenovala carskim arhivarom i istoričarem. Kao istoričar, napisao je nekoliko kraćih radova uključujući posvetu krunisanju Karla petog za rimsko-nemačkog cara (1530.) i govor povodom smrti Margarete Austrijske.
Godine 1532. ušao je u službu kod Hermana fon Vieda, nadbiskupa Kelna, u čijoj je službi ostao dve godine, nakon čega se odselio u Bon.
Agripa je bio oštar protivnik službene nauke toga doba, što je izrazio u delu “O ispraznosti i nesigurnosti nauke i umetnosti” iz 1530.
Tokom svog lutalačkog života, putujući po Nemačkoj, Francuskoj i Italiji radio je kao lekar, teolog i vojnik.
Agripa se dosta trudio da stvori auru tajnovitosti oko sebe i svog delovanja, pa su o njemu, još za njegova života, kružile, razne fantastične priče. Mogao se videti u pratnji crnog psa za kog su praznoverni ljudi verovali da je demon. Takođe, prenosile su se priče da je u krčmama plaćao novcem koji bi se, nakon njegova odlaska, pretvarao u bezvredne materijale. Navodno je posedovao magičnu kuglu kojom je mogao da vidi vremenski i prostorno udaljene događaje.