Igor Mandić na mjesecu

ja ili forma kratke, poetizovane priče čini se idealnim formatom za ono što Stanković ima da doda o svim tim (anti)-junacima naših dana koji se smenjuju s druge strane onog njegovog famoznog stola u tv-studiju, svim tim našim, vašim, njihovim preambicioznim političarima s misijom, «poštenim» tajkunima, prodanim dušama, autoritarnim gradonačelnicima, državotvornim umetnicima, zvezdama i zvezdicama, budućim premijerima, ratnim zločincima, ubicama i budalama.

Utoliko bi se moglo tvrditi da kratke priče i pesme koje čine ovu zbirku neobičnog naziva – IGOR MANDIĆ NA MJESECU (objašnjenje ko, kako i zašto, pronaći ćete među koricama) predstavljaju krajnje logički nastavak Stankovićevog profesionalnog interesovanja: sjajnu kombinaciju politike, poezije i čistog trača, i – ništa drugo, da u svemu tome nema i čitavog jednog korpusa intimistički ispisanih stihova koji govore o onom delu Stankovićevog života koji nije vidljiv pred kamerama. Narativne i anegdotske, samozapitane, vesele ili tužne – ove pesme, kratke i ispisane jednostavnim, neafektiranim jezikom, ponekad su savršeno jasne i s lucidnom, duhovitom poentom, ponekad, opet, teško dokučive, zatvorene u sebe i zagonetne poput koana. Govoreći na izuzetno sugestivan način o svakodnevnim dramama i suštom intenzitetu svakodnevice one predstavljaju Aleksandra Stankovića kao oštroumnog opažača raznoraznih ljudskih osobitosti.