Poetika zapleta: tragedija, komedija, drama

ski tekstovi s pravom izuzeti iz analize, zbog fragmentarne radnje i nepostojanja „narativnog” zapleta, to nipočemu ne umanjuje univerzalnost i aplikativnost ponuđenog modela zapleta. Treba istaći, kao veoma značajnu, i činjenicu da Pejčić u Poetici uvodi nove metajezičke modele proučavanja zapleta u književnosti. Novina ovde nije težnja ka inovativnosti po svaku cenu, već naučno, metodološko usaglašavanje i prilagođavanje postojećih modela multilateralnom pristupu koji autor koristi. Takođe, rukopis odlikuje jasan, precizan i razumljiv diskurs, kao i visprene interpretacije literarnih i naučnih tekstova”.
(iz recenzije: prof. dr Dejana Milutinovića)

„Pejčić kroz sedam poglavlja rukopisa, u prvom delu, analizira teorijske aspekte drame (fabula/priča, siže, diskurs, zaplet, intriga), teatralizaciju i epizaciju dramskog sižea, postavljajući tako teorijske osnove daljeg istraživanja. Središte njegovog rada jeste bavljenje dramskim i komičkim tehnikama zapleta. Počev od poglavlja o strukturi zapleta, u kome analizira figure, subjekat, cilj, ritam i ostale činioce zapleta, preko tipologije samog pojma, Pejčić obiljem primera iz dramskih dela srpskih i evropskih pisaca ilustruje svoje teorijske postulate. Rukopis ove studije pruža nov uvid u međuodnose srpske i evropske drame, dajući sintezu istih kroz primere iz istorije domaće i strane drame, istovremeno analizirajući na tim primerima tipove zapleta kao jednog od stožernih činilaca poetike dramskog dela”.
(iz recenzije: dr Predraga Todorovića, višeg naučnog saradnika)

„Dugogodišnji rezultati Pejčićevih ispitivanja proznog i dramskog teksta u ovom rukopisu su rezultirali sistematskom i opštom poetikom zapleta. Teorija koju predlaže inovantna i dobro promišljena, a primenljiva je na dramske tekstove svih književnih epoha. Buduća knjiga će svakako predstavljati vrlo značajan doprinos dramaturgiji dramskog teksta. Seriozno pripremljen rukopis Aleksandra Pejčića POETIKA ZAPLETA (Tragedija, komedija, drama) napisan je vrlo razumljivim stilom, često razumljivijim od autora na koje se poziva ili proverava svoje mišljenje. Pejčić je ispitao tekstove iz različitih vremenskih perioda i načine na koje, u odnosu na tematiku, strukturu i semantiku, provereno dobri autori stvaraju zaplete u tragediji, drami i komediji. Pejčić se oslanja na interpretativni teorijski pristup izučavanja klasične drame, da bi se širokim komparativnim, književno-istorijskim pristupom obratio strukturalizmu, semiotičkim i kurturološkim metodama i stvorio sopstvenu tipologiju zapleta koja nije omeđena na žanrove. U prvoj polovini rukopisa razmatra teorijski pristup dramskoj priči, sižeu i zapletu; nudi metajazik za analizu i tumačenje, revidirajući postojeće pojmove ili uvodeći nove. Predlaže instrumentarij analize dramskog teksta (teatralizacija, dramska fokalizacija, tačka gledišta lika), upotpunjujući ga jednim elementom naratološkog nasleđa (epizacija). A u drugoj polovini rukopisa iznosi svoj teorijski okvir dramskog zapleta i tipologiju istog na osnovu tematskog, strukturalnog i strukturalno-semantičkog razmatranja”.
(iz recenzije: doc. dr Save Anđelkovića)

„Studija Poetika zapleta nastavak je, ili preciznije, deo obimnog istraživanja teorije i tehnike drame, kojim se Aleksandar Pejčić intenzivno bavi još od magistarskog rada (Teatralizacija vlasti: komedija Branislava Nušića). Ovu knjigu nemoguće je posmatrati kao zasebnu, jer sa Zapletenom igrom (Sterijino pozorje, Novi Sad 2016.) čini jedinstvenu celinu i predstavlja ubedljivo književno-teorijsko zaokruženje i nesumnjivo inventivan doprinos u proučavanju modela, tipologije i funkcije zapleta u dramskom tekstu”.
(iz recenzije: dr Miroslava Mikija Radonjića, direktora Sterijinog pozorja)