Mark Mazover jedan je od najznačajnijih i najuticajnijih savremenih svetskih istoričara.Mark Mazover je profesor istorije na Kolumbijskom univerzitetu (SAD), a profesor po pozivu je na Birkbek koledžu Londonskog univerziteta, na Univerzitetu Saseks i na Prinstonskom univerzitetu.Mazover je osnivač i direktor III: novog Instituta za ideje i imaginaciju na Kolumbijskom univerzitetu.Mazover piše redovnu kolumnu o savremenim međunarodnim pitanjima u Fajnenšel Tajmsu.Oblasti stručnog interesovanja: istorija XX veka, moderna istorija Evrope, Balkan u XX veku, istorija moderne Grčke, istorija međunarodnih odnosa u XX veku, istorija nacizma, ideološki kontekst moderne istorije.Najvažnije objavljene knjige: Hitlerova Grčka iznutra: Iskustva okupacije 1941-1945, Mračni kontinent: Evropa u dvadesetom veku, Balkan: kratka istorija, Posle rata: Obnova porodice, nacije i države u Grčkoj 1943-1960, Solun: Grad duhova: Hrišćani, muslimani i Jevreji 1430-1950, Hitlerovo carstvo: Nacistička vladavina u okupiranoj Evropi, Upravljanje svetom: istorija ideja, Ono što niste rekli: ruska prošlost i putovanje kući.Knjige Marka Mazovera prevedene su na sve veće svetske jezike.
Mazover je dobitnik niza najvažnijih svetskih nagrada za istoriografiju: nagrada „Stiven Ransiman“, nagrada „Daf Kuper“, Volfsonova nagrada za istoriografiju, Longmanova nagrada za najbolju istoriografsku knjigu godine.
Za knjigu Hitlerovo carstvo: Nacistička vladavina u okupiranoj Evropi Mazover je dobio nagradu Los Anđeles Tajmsa za najbolju istoriografsku knjigu godine.
Ime Balkan prvobitno se odnosilo samo na jedan planinski lanac koji je Zapadnjaku putniku, ukoliko je taj posedovao klasično obrazovanje, bio bolje poznat kao Haemus; pored tih planina se prolazilo tokom putovanja iz Centralne Evrope prema Konstantinopolisu. Početkom devetnaestog veka, pojedini oficiri, na primer Erl od Albemarla (Earl of Albemarle), istraživali su slabo poznate padine tih planina. "Unutrašnjost Balkana", pisao je jedan pruski diplomata koji je tuda prošao 1833. godine, "vrlo slabo je istražena, i vrlo malo tačnih merenja njegove nadmorske visine je obavljeno." Stvari nisu bile mnogo drugačije ni dvadeset godina posle toga, kada su u Britaniji, u Kraljevskom geografskom društvu, čitane "Beleške o putovanju u Balkan, ili planinu Haemus", koje je napisao Đakomo August Johmus (Giacomo August Jochmus). Preko tih planina je ruska vojska nadirala prema Konstantinopolisu godine 1829, i ponovo godine 1877. "Prelazak preko Balkana", pisao je autor jedne popularne istorije tog drugog (1877) rusko-turskog rata, "mora se smatrati jednim od najvećih postignuća u ovome ratu."
Do tog trenutka, međutim, našlo se već nekoliko geografa (šačica njih, zapravo) koji su razvukli i rastegli tu reč na čitav region, uglavnom na osnovu netačnog uverenja da se planinski lanac Balkan proteže celom dužinom tog poluostrva na jugoistoku Evrope, na onaj način kako Pirineji markiraju severni rub Iberijskog poluostrva. U osamnaestom veku, geografsko znanje o turskim pokrajinama bilo je veoma nejasno; godine 1802. Džon Pinkerton zapisuje da su "najnovije mape tih regiona još uvek veoma nesavršene". Većina učenih ljudi, pa i grčkih autora koji su izradili najraniju studiju o ovoj oblasti, koristila je mnogo uobičajeniji trermin "evropska Turska", a "Balkan" se i u prvim decenijama devetnaestog veka pominjao vrlo retko. Ne pominje se, recimo, u spisima velikog austrijskog poznavaoca geologije koji se zvao Ami Boue (1794-1881, prim. prev.), a koji je svojim detaljnim istraživanjem upravo tog regiona (delo se zvalo Evropska Turska, a objavljeno je na francuskom kao La Turljuie d’Europe, 1840) postavio standarde tačnosti i detaljnosti koji generacijama posle njega nisu nadmašeni.
