Saga o balkanskim mostovima

pših mostova kao objekata na nemirnom Balkanskom poluostrvu bilo da se propinju usred fascinantnih prirodnih lepota ili okamenjeni u produžetku gradskih ulica, omeđeni istorijskim faktima od najranijih do današnjih vremena, etnografskim detaljima začinjenim interesantnim pričama o odsudnim godinama, legendama, običajima i načinu života ljudi koji su se sa njima saživeli, nude lepotu izvanrednih putopisa. Sve to spojeno sa ispovešću hroničara mostova o prvim ljubavima, dilemama, stremljenjima i najdubljim psihološkim poniranjima daje sliku jedne sveobuhvatne topline života koji što se više suočava sa sopstvenom trošnošću nasuprot neprolaznih kamenih i betonskih grdosija, sve se više voli. U skladu sa tim čitaoci će imati težak izbor da odrede da li su u ovom delu lepši mostovi ili ljudi. Jer kako napraviti izbor između Kamene skopske starine, Mosta na Đurđevića Tari kao zaustavljenog u letu, mostarskog remek-dela ili veličanstvenog gorostasa preko Ade Ciganlije? Kako ostati hladan na sudbine svih onih koje su svoje živote ostavljali na pločnicima mostova nad Vardarom, Drimom ili Dunavom, odvažnih i hrabrih predaka i savremenika podjednako značajnih kako u borbi za slobodu svog naroda, toliko i u odbrani današnjice od zlostavljača prirode i zdravlja? A kako tek izabrati između dečje nevinih očiju Snežane, nesvakidašnje lepotice Tijane, rascvetane Srebrenke ili opčinjavajuće Zlatice? Odabir je možda nagovestio sam pisac spajajući ih i čineći neodvojivo povezane sa samim mostovima, ugradivši u snovima lepotu mladih devojaka i žena u njihove temelje poput imaginarnih Gojkovica ili ih posvećujući u mučeničkoj smrti sa kamenom ne bi li ih na neki način sačuvao u večnosti zajedno sa neprolaznim simbolima koji jedino tako mogu da ostanu u beskraju prevarivši rušilačku silu vremena…