O prošlosti i revoluciji

ku kada tumači dela koja su obeležila srpsku književnost posle Drugog svetskog rata, najavljujući, u manjoj ili većoj meri, ponovno iznalaženje veza sa dubljom tradicijom i uspostavljajući, u manjoj ili većoj meri, novi, moderniji (zapravo, modernistički) način književnog izražavanja, posebno je aktuelno pitanje revolucije – šta ona menja u životima ljudi, pa, saglasno tome, na koji se način to iskazuje u samoj književnosti.
(...) Revolucija je za Marića, pre svega, promena koja se javlja kao istorijska stihija, ali je zapravo duboko nužna, i ta stalna promenljivost sveta (viđena u svetlu učenja oglašenog još u antičkoj filozofiji) naprosto izaziva i podstiče pesnika da je detektuje, da je „preruči“ u govor, da iznađe nove reči za novu sliku epohe. Tu se, onda, pitanje jezika prirodno postavlja kao prioritetno – ma o kome ili o ma čemu da piše Sreten Marić neizostavno govori i o jeziku, kao medijumu stvaralačkog izražavanja sveta, kao sredstvu koje formira smisao, kao građi koja prethodi svakom uzletu duha i mašte, kao polazištu koje oblikuje svako pisanje, ostavljajući nas u potrebnoj iluziji da je pisanje oblikovanje jezika, a nije samo tako, jer jezik omogućava pisanje. Takvo stanovište čini Sretena Marića i danas vrlo aktuelnim misliocem i tumačem književnosti.
(Mihajlo Pantić)