Radoslav Petković rođen je 1953. godine u Beogradu.Objavio je romane: Put u Dvigrad (1979, Nagrada „Miloš Crnjanski“), Zapisi iz godine jagoda (1983), Senke na zidu (1985), Sudbina i komentari (1993, nagrade: „Meša Selimović“ i „Borbina nagrada“ za najbolju knjigu godine, NIN-ova nagrada za najbolji roman godine), Savršeno sećanje na smrt (2008, nagrada „Borisav Stanković“) i Događaj godine (2010); knjige priča: Izveštaj o kugi (1989, „Andrićeva nagrada“) i Čovek koji je živeo u snovima (1998, „Vitalova nagrada“ za knjigu godine); i knjige esejističke proze Ogled o mački (1995), O Mikelanđelu govoreći (2006), Vizantijski internet (2007) i Upotreba vilenjaka (2008).Dela Radoslava Petkovića prevođena su na francuski, nemački, grčki, mađarski, bugarski, slovenački i slovački jezik.Prevodio je sa engleskog Čestertona, Tolkina, Defoa i Stivensona.Priče Radoslava Petkovića nalaze se u više antologija objavljenih u zemlji i inostranstvu.
09.02.12 Dnevnik - Novine i časopisi
Poziv na putovanje
Srednjovekovni putovođa, Radoslav Petković & Radivoj Radić
U biblioteci „Umetnost i kultura“ javnog preduzeća „Službeni glasnik“ postoji kolekcija „Srbija i komentari“, a osmi naslov u toj kolekciji je knjiga „Srednjovekovni putovođa“ čiji su autori Radivoj Radić i Radoslav Petković. Radić je profesor univerziteta, istoričar, vizantolog, a Petković, jedan od najznačajnijih savremenih srpskih književnika.
Autori su, svaki za sebe, i svaki na svoj način pisali o temi iz naslova ovog zanimljivog štiva. Kada se knjiga otvori, sa leve strane je istoričarev tekst „Putovati kroz Srbiju u srednjem veku“, a sa desne, književni esej „Putovanje ili dvosmislenost“. Da utisak bude potpun, doprinose i brojne kolor ilustracije- slike ostataka srednjovekovnih utvrđenja, novca, nakita, posuđa i drugih predmeta iz svakodnevice ljudi koji su živeli u srednjem veku.
Urednik ovog izdanja Goran Petrović navodi da „Srednjovekovni putovođa“ lagano, pouzdano, na uzbudljiv i zanimljiv način rekonstruiše jedno drugo vreme, kada se putovanje nije preduzimalo zbog dokolice ili radi prestiža. Turista gotovo da i nije bilo, naročito u modernom značenju te reči, (nastalom u prvoj polovini 19. stoleća), ali se itekako putovalo.
Istoričar u svom delu zajedničke knjige tvrdi da se na čoveka srednjeg veka u srpskim zemljama s pravom može da primeni sintagma homo viator (čovek putnik). A književnik objašnjava zašto je ondašnjim putnicima bilo važno da uočavaju detalje i da ih pamćenje dobro služi. Petković je erudita pa nam, sem delova sopstvenih putopisa, donosi i razmišljanja drugih autora na temu putovanja. Za njega su putovanja dvosmislena, višeznačna („Putovanje ili dvosmislenost“) i napokon, „Uvek je pitanje za čim putnik traga“.
LJudi se odvajkada i smeju i plaču nad istim stvarima, navodi u svojim „Esejima“ Montenj, a citira ga Petković na početku svog eseja . Petković na kraju zaključuje: „A čitalac ima prava da se smeje tamo gde putopisac plače, zaplače tamo gde se ovaj nasmeje“. Ova knjiga, i sa leve i sa desne strane, tumači nam i koliko uzbudljivih značenja krije uobičajena sintagma „srećan put“, onda i sada.
Radić i Petković su saradici od ranije. U godinama tokom kojih je nastajao Petkovićev izvanredni roman „Savršeno sećanje na smrt“(koji se, između stalog, bavi padom Konstantinopolja ), istoričar je piscu pomogao da bude istorijski precizniji. U knjizi „Sredenjovekovni putovođa“ dva različita rukopisa potpuno su kompatibilna, stapaju se, zapravo, u jedan pogled, koji savremenom čitaocu (i putniku) nudi neverovatne uvide u vremena za koja se pogrešno misli da su bila mračna.
R. Lotina
