Antički motivi u novijoj srpskoj književnosti

rukopisa „Antički motivi u novijoj srpskoj književnosti Maričić razmatra različite kontaktne veze između srpske lirike od Vojislava Ilića, Milana Rakića i Sime Pandurovića do Velimira Lukića i Jovana Hristića sa antičkim, mahom rimskim liričarima (Katul, Propercije, Marcijal). Ovo čini uglavnom na planu motiva koji su, bilo kao upečatljivi utisci iz antičke lektire, bilo kao stalni toposi antičkog porekla, ušli u poetsku dikciju i imaginaciju srpskog pesnika, najčešće ne samo kao puka adopcija, već kao umesna adaptacija. U drugoj celini rukopisa „Antički motivi u novijoj srpskoj književnosti“ u fokusu je oblast antičke i srpske književnosti koja je predmet autorove najintenzivnije pažnje u dosadašnjoj naučnoj karijeri. Sa sigurnošću iskusnog znalca Maričić detektuje brojne poveznice srpskih dramskih pisaca Jovana Hristića i Velimira Lukića sa nasleđem antičke drame, direktnim ili indirektnim putem (preko modernih dramskih pisaca nadahnutim antičkom dramom). Maričić pritom ponekad (u slučaju Lukićevih drama) daje svoje komparativne nalaze uz odgovarajuću istorijsku kontekstualizaciju. Treća celina rukopisa knjige „Antički motivi u novijoj srpskoj književnosti“ posvećena je važnoj, a u istraživanjima nedovoljno prisutnoj oblasti recepcije antičke književnosti, a to su prevodi sa klasičnih jezika. Maričić, sa bogatim iskustvom prevodioca sa klasičnih i drugih jezika, na odabranim primerima koji su među najizazovnijim za prevođenje (Homer, Katul, Horacije) pokazuje sve probleme koji prevodioci moraju da reše i kako su srpski prevodioci, kako starije tako i mlađe generacije, počev od Sterije i legendarnog Miloša Đurića pa do samoga Maričića, te probleme rešavali sa većom ili manjom uspešnošću. U celini gledano rukopis knjige „Antički motivi u novijoj srpskoj književnosti“ Gordana Maričića donosi dosta vrednog materijala i dosta dobrih uvida datih na potrebnoj naučnoj i stručnoj visini.