Srpske izbeglice u Prvom svetskom ratu (1914-1921)

u najtragičniji proces u kome se delovi jednog naroda odnarođuju, gube veru, kulturnu tradiciju, jezik i poreklo), metanastazička kretanja koja obuhvataju migraciona kretanja iz ekonomskih i drugih uzroka (dinarska iz Crne Gore, Hercegovine, Raške i Stare Srbije pretežno ka centralnoj Srbiji, Vojvodini i Slavoniji, zatim kosovsko – metohijska i prizrenska, opet u pravcu centralne Srbije i Vojvodine, vardarska iz Makedonije ka Srbiji, kao i novija timočko – braničevska prema Pomoravlju i okolini Beograda), emigracija (noviji termin za označavanje dobrovoljnog ili prisilnog iseljavanja: u enciklopedijama se vezuje za engleske puritance i kvekere, francuske hugenote u 16. i 17. veku, francusko plemstvo posle revolucije 1789, zatim Poljake, Mađare i Jevreje, kao i rusku emigraciju posle Oktobarske revolucije, ali se nigde, čak i u srpskim i jugoslovenskim enciklopedijama ne pominju srpski emigranti koji u drugoj polovini 20. veka dostižu brojku od preko 3, 5 miliona), migracija (karakteristična društvena pojava od 17. veka do 21, smer kretanja naziva se migraciona struja) nastaje kao posledica ekonomskih, društvenih i političkih uzroka, ratova i prirodnog priraštaja, izbeglice: moderan termin koji se koristi od početka 20. veka, u najvećem broju izbeglice su ona lica koja napuštaju svoju zemlju usled ratnih dejstava, ovaj pojam je uži po svom značenju od pojma emigranta.