Antropopeja

eč o savremenoj srpskoj književnosti, odnos između središta i margine prevashodno je određen klanovskim uslovnostima, zatim političkim ishodištima, pa tek onda estetskom provenijencijom. Naravno, odnosi u sveri javnog života i materijalni momenti, kao i generacijske uslovnosti, presudno su doprineli polarizaciji književnog života i uspostavljanju iskrivljenog aksiološkog sistema. Možda to nije toliko uočljivo u njenom žanrovskom sistemu, ali jeste u jednoj baruštini savremenog književnog života koju tvore univerzitetska i tekuća književna kritika. Isti ljudi već nekoliko decenij? naseljavaju književne žirije, isti ljudi, sa upornošću na kojo? bi im mnogi pozavideli, izdaju propusnice za književni centar, odnosno presude za književnu periferiju, njenu anonimnost i vešala.

U ovu sumornu sliku savremene srpske književnosti, u domenu književne kritike, mnogi se ne uklapaju. To pre svega važi za Jasminu Ahmetagić. Stvara?ci koji prate savremenu srpsku književnost, na distanci i od centra i od periferije, nagledali su se kako se autori sele iz centra na marginu i obrnuto, ali mnogi kažu da odavno nisu sreli ni oštroumniju, ni hrabriju ni nepotkupljiviju osobu od ovog znalca koji raspolaže izuzetnim interpretativnim umećem, retkim darom za analogije, za otkrivanje tajanstvenih veza među različitim pismima i kulturama, hrabrošću za izricanjem utemeljenih književnih sudova, odsustvom svake malicioznosti jer se rukovodi mišlju da je svaka prava umetnost pre svega profetska, a to znači otkrivalačka delatnost, a tek potom rekolektivna taktika pomoću koje se stiže do zapretanih mogućnosti jezika.

Iz predgovora Miroljuba Jokovića