Beogradski komunisti

vnim pristupom građi, širinom konteksta i pažnjom za detalje ona pruža daleko veći istorijski doprinos nego mnoge knjige pre nje.
Autor je u Uvodu oslikao prilike i režim u okpiranom Beogradu kao neposredni kontekst delovanja ilegalaca. Zatim je opisao organizacionu strukturu komunističkog pokreta otpora, kao i SKOJ-a. U trećem poglavlju opisao je kadrovski potencijal beogradskih komunista. Precizno je objasnio ko je činio njihov kadar, a ko je upravljao njihovim akcijama. Veoma važno je i kako je funkcionisala njihova metodologija rada, koja je u mnogome zaslužna za velike žrtve među pripadnicima ovog pokreta.
Takođe, zasebno je obrađen svaki vid njihovih aktivnosti: propagandne, humanitarne, sabotaže, diverzije i atentati. Konačno, posebno poglavlje posvećeno je detaljnom prikazu svih žrtava među beogradskim komunistima. U zaključku je dato poređenje ravnogorskog i komunističkog pokreta otpora.

Iz zaključka knjige Beogradski komunisti
Osnovni nedostatak organizacione strukture KPJ u Beogradu očitavao se tokom hapšenja. Koliko će policija duboko prodrti u organizaciju zavisilo je direktno od sposobnosti uhapšenog da pruži što manje informacija tokom isleđenja i njegovog položaja u hijerarhijskoj lestvici. […] Navedeni pokreti imali su dijametralno različite pristupe u pogledu pridobijanja novih članova. Komunistički pokret otpora nastojao je da u svoju organizaciju privuče što veći broj ljudi. Zadatak da agituje i pridobija nove ljude imao je svaki član ovog pokreta. Kolege su prilazile kolegama, školski drugovi školskim drugovima, a nije bio ni izolovan slučaj da su „vrbovani“ totalno nepoznati ljudi. Strategija JVuO nije zahtevala okupljanje većeg broja ljudi sve do podizanja otvorenog ustanka. […]

Kadrovska baza ravnogoraca i komunista ogledalo je političko-ideološkog karaktera ovih pokreta otpora. Većina komunističkih ilegalaca bila je mlađeg starosnog uzrasta, dolazila je iz redova radnika i đaka. Ravnogorske redove popunjavali su oficiri srednjeg ranga. Demokratski i nacionalno orijentisani civili koji su dolazili iz srednjeg i višeg staleža bili su motor organizacije JVuO u Beogradu. Ravnogorci u Beogradu nisu uspeli da prodru među radnike koji su bili najbrojniji deo građanstva, što je prilikom nastojanja da se preuzme grad moglo da ima posledice. […]

Uhapšeni pripadnici pokreta otpora doživljavali su mahom istu sudbinu bez obzira na to kojoj su organizaciji pripadali. I ravnogorci i komunisti podvrgavani su psihičkoj i fizičkoj torturi tokom isleđenja i nakon okončanja istrage, bez obzira na ideološko-političku orijentaciju, odvođeni na streljanje ili upućivani u logore. Najdirektniji doprinos ratnim savezničkim naporima pružili su beogradski ravnogorci prosleđivanjem važnih obaveštajnih izveštaja na osnovu kojih su vršene diverzije i strategijsko bombardovanje. Paljenje automobila i garaža, postavljanje tempiranih bombi, akcije su koje su izvodili komunistički ilegalci, a koje zbog malobrojnosti i niskog nivoa uspešnosti nisu ozbiljnije uzdrmale okupacioni režim. […]