Mirjana Belić-Koročkin-Davidović, novinar, publicista i prevodilac. Rođena je u Beogradu gde živi i radi. Po obrazovanju je profesor jugoslovenske književnosti i francuskog jezika, po zanimanju novinar.
Ceo radni vek provela je u „Politici“, najvećoj novinskoj kući na Balkanu, u kojoj je bila dugogodišnji urednik više rubrika „Među nama“, „Dopisnička“, „Nedeljna“, „Ženska strana“.
Istraživačkim radom, prevodilaštvom i publicistikom bavi se u poslednjih trideset godina. Zajedno sa Radivojem Davidovićem napisala je knjige „Povest o braći Baruh“ (1988) likovna monografija „Bora Baruh“ (2001) „Stevan Filipović–Istina o istorijskoj fotografiji“ (2012) „Eugen Verber-glumac, prevodilac, judaista...“ (2014). Za delo o Stevanu Filipoviću Udruženje novinara Srbije dodelio im je nagradu „Žika M. Jovanović“ za najbolju knjigu iz oblasti publicistike za 2012. godinu. Gotovo sve knjige su nagrađene na književno-publicističkim konkursima Fondacije „Dragojlo Dudić“ i tradicionalnom konkursu Saveza jevrejskih opština Srbije.
Deo svog novinarskog rada sažela je u knjigu „Rajska ptica “ (2005) i prevela s francuskog delo Jana Andree „Ta ljubav“ (Poslednja ljubav Margaret Diras) 2001. godine.
Dobitnik je nekoliko nagrada za novinarstvo i publicistiku i Zlatne značke Kulturno-prosvetne zajednice Srbije za stvaralaštvo u širenju kulture.
Član je Udruženja novinara Srbije.
01.01.15
STVARALAČKA LIČNOST
Teatron
Eugen Verber, glumac, prevodilac i istraživač, predstavlja jednu od najzanimljivijih ličnosti naše kulturne istorije. Rođen 1923. u Subotici, osećao je da se nalazi između dve vatre: oca koji je bio orto-
doksni Jevrejin i majke iz reformisane neološke jevrejske porodice. Gajio je veliko poštovanje i vrlo nežna osećanja prema roditeljima. Od bogatstva u dobrostojećoj kući trgovca hmeljom do života u potpunoj bedi – porodica je uvek bila uporište za njegovo vaspitanje, obrazovanje i odnos prema životu.
Zahvaljujući piscima-istraživačima koji se predano posvećuju svome radu, Verberova nepravedna zapostavljenost u javnosti dobila je svoj epilog. U godini obeležavanja dvadesetogodišnjice od njegove smrti, časopis Teatron posvećuje mu prikaz monografije Eugen Verber – glumac, prevodilac, judaista iz pera Mirjane Belić-Koročkin-Davidović i Radivoja Davidovića (Čigoja štampa, Beograd, 2014). Poznati u individualnom i timskom publicističkom radu, iscrpnom studijom su nam približili raznovrsnost Verberove stvaralačke ličnosti. Takođe, autori su ovime opravdali postignuta priznanja za doprinose u širenju književno-publicističkih dela na naučan način, a pristupačan za široku publiku, odužujući se Eugenu Verberu za nedovoljno uzvraćenog poštovanja u odnosu na njegov sveukupni doprinos domaćoj kulturi.
Verberov raznovrsni stvaralački opus objedinjen u pomenutoj knjizi jeste samo polazište za buduća istraživanja teatrologa. Struktura knjige postupno slaže njegov život i rad – počevši od njegovog porekla, debitovanja i građenja glumačke karijere, popisa pozorišnih, radio, filmskih i televizijskih uloga, preko prevodilačkog rada, objavljenih originalnih tekstova, do društvenih aktivnosti, pisanja drugih o njemu i dobijenih priznanja, uključujući izvore i literaturu.
Najpoznatiji široj javnosti Eugen Verber bio je kao glumac. Dramska grupa u amaterskom Jevrejskom omladinskom društvu bila je predvorje za njegov kasniji profesionalni put. U vojničkoj uniformi je stupio na scenu Vojvođanskog narodnog pozorišta u Novom Sadu posle demobilizacije 1945. Kratko vreme proveo je u rodnoj Subotici radeći kao novinar, a potom nastavio svoj glumački put u Narodnom pozorištu u Sarajevu, Narodnom pozorištu Bosanske Krajine u Banjaluci i Narodnom pozorištu u Nišu, a na kraju u Savremenom pozorištu u Beogradu. Kritičarska reč ga je od početka karijere veoma cenila: uloge je birao u skladu sa svojom impozantnom pojavom, velikom ljubavlju prema pozorištu i publici, kao i erudicijom pomoću koje je psihološki gradio likove. Kako je sam govorio, iako u mladosti lepog lika, nije bio uspešan u tumačenjima ljubavnika na sceni. Zato je bio svestan da su junaci sa druge strane dobrog, nedopadljivi publici, bili veoma zahvalni za vajanje likova – od maske, preko mimike lica, gestikulacije, do tumačenja uz akcentovanje dikcijskim finesama, što je omogućavalo višeslojnu izražajnost Verberovog talenta. Poslednju ulogu odigrao je 1975. u predstavi Ćutnje Slobodana Radenika, u Beogradskom dramskom pozorištu. Ostvario je blizu devedeset pozorišnih uloga, takođe se povremeno pojavljivao i kao reditelj, scenograf i kostimograf. U Dramskom programu Radio Beograda tumačio je više od sto uloga, a široj javnosti je bio poznat po dvadeset dve filmske i četrdeset tri televizijske uloge.
Kao prevodilac, Eugen Verber se najpre okušao u dečjoj književnosti (1975), vremenom je prešao na dramska dela i romane, a kasnije na Sveto jevrejsko pismo, koje ga je proslavilo u ovoj oblasti. U ovoj monografiji posvećenoj Verberu, Davidovići obrađuju trinaest njegovih prevoda, a među najznačajnijima su Kumranski rukopisi i studija o Sarajevskoj Hagadi, jer su tada to bili prvi prevodi s hebrejskog kod nas. Bio je svestan da se u prevodilaštvu treba prilagođavati piscu i duhu oba jezika: „I način izražavanja pisca, kome prevodilac treba da se prilagodi, i književna forma je važna. Svaki pisac piše na svoj način, koliko pisaca, toliko stilova, toliko načina. I u tome je umetnost prevođenja a jedinstvenog ključa ni u teoriji prevođenja nema.“
Veoma važan segment Verberovog rada jesu njegove brojne društvene aktivnosti, naročito u dvostrukom doprinosu judaistici: publicističkom i istraživačkom – strogo naučnom, bez verskih upliva. Aktivan u radu jevrejske zajednice, bio je saradnik na brojnim uspešnim izložbama u organizaciji Jevrejskog istorijskog muzeja, ali je njegova najznačajnija uloga u okviru beogradskog Univerziteta. Autori Mirjana Belić-Koročkin-Davidović i Radivoje Davidović ovu su knjigu posebno uputili nastavku Verberovog puta u hebraistici: obnovio je Katedru za hebraistiku na Filološkom fakultetu u Beogradu i prvi je dobitnik Medalje i Povelje sa likom Đure Daničića za nastavničko-naučne doprinose (Filološki fakultet, 1990).
Eugen Verber je imao brojna zaslužena članstva, nagrade i priznanja (član Svetskog naučnog društva za jevrejske nauke – bez titule, iako je godinama bio aktivan na međunarodnim naučnim skupovima, član srpskog PEN centra, Udruženja književnika, član žirija za nagradu „Miloš N. Đurić“, Izdavačkog saveta i Uređivačkog odbora časopisa Mostovi, predsednik Udruženja književnih prevodilaca Srbije 1972, predsedavajući na brojnim beogradskim prevodilačkim susretima i dr.). Svoj veliki opus zanimanja i temeljnih doprinosa društvu opisao je tokom života: „Moj osnovni cilj bio je da nagomilam dovoljno znanja da bar jedan njegov deo prenesem užoj jevrejskoj zajednici i široj kulturnoj sredini. Nadam se da sam to i ostvario.“ Ipak, sve što je za sobom ostavio, imalo je čvrste temelje u ličnom obrazovanju i nije predstavljalo galimatijas nedovršenih tema. U njegovom društvu je, po rečima savremenika, bilo bolje ćutati jer se od čoveka nepreglednog znanja moglo mnogo naučiti.„Bio je gospodin“ čije ime nosi ulica u Novom Sadu.
Zajednički rad Mirjane Belić-Koročkin-Davidović i Radivoja Davidovića, složen po strukturi i bogat informacijama, podeljen na pregledne tematske celine, jeste kompletan monografski prikaz jedne ličnosti. Za istraživače, pojedinačne grane njegovih plodonosnih kreativnosti (gluma, prevodilaštvo, esejistika, književni rad i dr.) predstavljaju mogućnost daljih pojedinačnih studija. Monografija je kompletirana ilustracijama Verberovog bogatog rada i života – brojnim fotografijama iz muzejskih, arhivskih, pozorišnih fondova i porodičnih albuma. Istovremeno, ovo izdanje je pokretač za niz različitih publikacija, eseja, studija i naučnih radova, izložbi, prigodnih večeri na temu Verberovih aktivnosti, možda i povod za utvrđivanje nagrade pod njegovim imenom.
Iz njegovog životnog dela, Talmuda, može se oslikati ličnost Eugena Verbera: „Tri krune postoje: kruna Nauka, kruna sveštenička i kruna kraljevstva, ali kruna dobrog imena ih sve nadvisuje.“
Aleksandra Milošević
