Teatrološke teme i komentari

am nudi vrlo precizne analize, zasnovane na teatrološkim principima, koristeći pozorišna i pisana dokumenta i postojeću autorsku dokumentaciju svojih prethodnika, stvarajući na taj način jednu složenu i sveobuhvatnu sliku o glumačkim dometima u tumačenju lika Kir Janje.
Potom se analizira odnos Laze Kostića prema glumi i glumcima, pri čemu se koriste razni komentari u vezi s tom temom.
Autor nastavlja svojim zapažanjima o tri srpske komedije s kraja 19. veka: „Adam i berberin, prvi ljudi” Jakova Ignjatovića, „Podvala” Milovana Glišića i „Novo doba” Milutina Ilića. Sterijinim i njihovim komedijama Marjanović gradi prelazni most prema analizama potonjih dramskih stvaralaca i pozorišnog umetničkog uspona u istoriji srpskog pozorišta. Značajan doprinos njegovoj analizi istorije srpskog pozorišta predstavlja period od 1903. do 1914. godine. Centralno mesto pripada Branislavu Nušiću i njegovom velikom opusu sa legendarnim likovima iz njegovih poznatih komedija. Komediografski lanac počinje Sterijom, zatim sledi nekoliko autora pre Nušića kao najznačajnijeg autora a nastavlja se Dušanom Kovačevićem i analizama paralela između Nušićevog i Kovačevićevog dela.
Zanimljivo posmatranje predstavlja neizbežna dilema oko teksta drame i teksta same predstave. Reč je o poštovanju autorovog teksta i njegovog scenskog prilagođavanja, odnosno vrstama odnosa reditelja pa i glumaca prema tekstu.
„Hasanaginica” Ljubomira Simovića, najznačajnijeg autora savremenog srpskog pozorišta, privlačila je pažnju raznih tumača pa i autora knjige.
Zanimljivo je autorovo nadahnuto predavanje bez beležaka o problemu pozorišta i publike, ovde preneto na osnovu sopstvenih sećanja.
Važno mesto u knjizi zauzima autorov opis monografije o Dejanu Mijaču, našem istaknutom reditelju velikog broja predstava na našim važnim pozorišnim scenama.Na kraju ove dragocene knjige nalazi se „Beseda o ćutanju” Predraga Bajčetića za koju autor smatra da predstavlja veliki domet srpske teatrologije.